Living on the edge in het westen van Nepal

Namaste!

Deze blog zal gaan over het mooiste stukje van heel Nepal, het westen. Maar eerst ga ik nog even terugblikken op de tijd die ik had in Pokhara. Dus nog even geduld.

Helemaal gesloopt kwamen Dario en ik terug in Kathmandu. Tien dagen achter elkaar lopen en dan dagen van gemiddeld acht tot negen uur is niet echt menselijk. Vandaar dat we toen ook heerlijk zijn gaan genieten van een massage van anderhalf uur en een gratis bezoekje aan de sauna! Daarna genoten van een enorme milkshake bij Perky beans en 's avonds de lekkerste pizza gegeten in Nepal bij Godfathers pizza. Goede dag.
De dag daarna hebben Dario en ik fietsen gehuurd en zijn we naar de Devi's fall geweest. Ik was daar drie jaar geleden ook geweest, maar toen was het geen regenseizoen dus was er van een waterval echt niks te zien haha. Nu was er echt een enorme waterval, niet super speciaal maar wel leuk dat ik het ook op deze manier gezien heb! Daarna zijn we door gefietst en gehiked naar de world peace pagoda. Een prachtige stupa boven op een berg met uitzicht over Pokhara en de lake. Hele vredige plek om in stilte te kunnen zijn. Die avond dat we thuis, het hostel, kwamen van deze lange dag was Tim daar! Zo fijn, helemaal veilig terug van de bergen. Die dag daarna zijn Dario en ik naar het international mountain museum geweest. Mooi museum met allemaal foto's van verschillende bergen van over de hele wereld en van verschillende bewoners van de bergen. Ik was er drie jaar geleden ook al geweest dus wist nog bijna alles wat ik gezien heb, maar ik vind het wel leuk die herkenning. En toen we die avond thuis kwamen was daar Emma ineens, ook veilig terug uit de bergen. Gelukkig weer herenigd met zijn allen, allemaal veilig en gezond!
De volgende dag hebben Tim, Dario en ik een bootje gehuurd en zijn we een halve dag gaan varen op de lake. Super relaxt en gezellig. Lekker kletsen, lachen, chillen, zwemmen! Toen we klaar waren met het varen en we terug gingen naar het hostel bleken we een Dahl Bhat party te hebben. Dahl Bhat is het traditionele eten van hier. Rijst met curry en dahl, heel lekker. Maar de mensen hier eten dat dus twee keer per dag.. In de ochtend wordt er milktea met koekjes gegeten, rond elf uur eten ze dahl bhat en rond acht uur weer dahl bhat.. Moet je je voorstellen dat je elke ochtend thee met koekjes moet eten en dan twee keer per dag boerenkool. En dat dan elke dag, elk jaar. Met af en toe een uitzondering natuurlijk. Ik moet er niet aan denken. Maar de dahl bhat party was heel gezellig. Mama doll, de moeder van het hostel Babita, had super lekker gekookt en het was heel gezellig met iedereen.
Ik lees hier zoveel, echt fijn. Ik heb nu al drie boeken uit en ben bijna klaar met mij vierde. Daarna heb ik er nog twee, haha, maar ik heb nog iets minder dan twee weken dus of ik dat ga redden..

Het hostel waar we zitten, genaamd little Buddha, was nog steeds geweldig. Het blijft als thuis voelen, vooral omdat ze je ook allemaal steeds knuffelen, blij zijn om je te zien en je sister noemen! Ik had aan Buddha, het jongetje van het hostel, een bellenblaas potje gegeven. Ik heb denk ik nog nooit iemand zo ongelofelijk blij gezien met bellenblaas. De hele dag moesten iedereen naar zijn grote bellen kijken en samen met hem blazen, zo'n lief kindje. Op een ochtend wanneer we gingen ontbijten in het hostel hoorde we dat zowel de vader als de opa van Buddha jarig waren. We hebben taart en een cadeau voor ze gekocht. Ze waren zo ontzettend blij en dankbaar, prachtig om te zien!

Twee augustus was het dan zover. Ik had Dario uitgezwaaid want die ging de Vipassana, een zware meditatie course waarbij je niet mag praten, schrijven of contact mag hebben. En ik had Tim en Peke uitgezwaaid, die ook naar het westen zouden gaan. Ik ging een dag na hen.
Mijn reis zou beginnen naar het stadje Birendranagar in Surkhet. Dus de dag daarna ging ik naar het busstation om te vragen waar mijn bus zou vertrekken, vertellen ze me dood leuk dat ik een ticket heb naar een andere plek in Nepal, in het oosten van Nepal. Toch frappant dat mensen je niet kunnen begrijpen als je ongeveer tien keer de naam van een stad zegt, het aan wijst op de kaart en je de naam ook nog op je hand geschreven hebt. Gelukkig kreeg ik door hun fout wel een deluxe bus in plaats van een local bus! 16 uur later kwam ik dan eindelijk aan in Birendranagar, ik ging naar een hostel en toen ben ik gaan rondlopen. Toch heerlijk zo alleen, dat je geen rekening hoeft te houden met iemand!
Alleen is het wel zo dat er in het westen van Nepal vrijwel geen blanke mensen zijn, daardoor ben je als blanke heel speciaal. En zeker als je ook nog een blanke vrouw bent. Maar het gestaar en de liefdesverklaringen vielen hier nog wel mee!
De dag daarna vertrok ik weer met de bus richting Rara lake, mijn eindbestemming. We zouden om half negen vertrekken. Maar in Nepal is alles mogelijk. Zo kan een buschauffeur er blijkbaar voor kiezen om niet op te komen dagen. Dat gebeurde dus waardoor wij allemaal naar een andere bus moeten. Deze bus zou niet zo ver gaan als ik wilde en deze zou pas om half twaalf vertrekken, bummer... Maarja daar gingen we. In de bus met alleen maar mannen. Ik ben denk ik nog nooit zoveel aangestaart in mijn leven als in de bussen in het westen van Nepal. Rond half zeven 's avonds stopten we in een klein dorpje omdat het in deze bergen verboden is om te rijden zodra het donker wordt. Later hoorde ik dat dat is omdat er een aantal ongelukken gebeurt waren door dat chauffeurs gingen drinken tijdens het avondeten en daarna weer gingen rijden. Omdat de wegen in de bergen ook heel smal zijn, waar je als je dronken bent echt niet op kan rijden... Dus heeft de politie dat verboden. Wat ik totaal niet erg vond. Die wegen waren af en toe sowieso al eng. Bijna vallen, dat lijkt het dan, dan is het heel belangrijk om vertrouwen te hebben in de chauffeur, anders wordt je helemaal gek. Ze doen dat elke dag, ze kunnen het wel.
We stopten in een heel klein dorpje met heel veel kinderen. Ik zat nog in de bus of ik was al beroemd. Heel gezellig gespeeld met de kinderen daar, echt leuk. Maar de mannen, not okay. Staren, met je proberen te praten terwijl je geen engels kan, irritant. Op een gegeven moment ben ik naar een jongen toen gelopen en heb ik gezegd dat hij echt moest kappen met staren, dat ik het niet prettig vond. Hij zei sorry en stopte er gelijk mee. Het lijkt daardoor net alsof ze zelf niet door hebben dat het gewoon echt niet kan wat ze doen. Daarna hoorde ik diezelfde jongen praten tegen de vrouw van het huisje waar ik mocht slapen in de trant van, ' don't lock her door'. Dus ik lig daar op mijn zolder kamertje met een laag plafond, met duizend spinnen en met mijn houten plank waar ik op lag, de hele nacht niet geslapen omdat ik bang was dat hij zou komen. Helemaal niks gebeurd natuurlijk en hem ook nooit meer gezien.
Ik vind het hier heel naar om te zien hoe slecht de mensen met de dieren en de kinderen omgaan. Ze slaan en schoppen de dieren als ze niet snel genoeg aan de kant gaan.. En plast een kind in zijn broek PETS dat verdien je dan.. Heel naar om dat te moeten zien. Maarja er echt iets van zeggen gaat bijna niet, het is ook cultuur en opvoeding natuurlijk.
De dag na de nacht dat ik niet geslapen had, heb ik heerlijk in de bus geslapen. Tot dat ik wakker geschud werd en me dood schrok omdat ik een wit persoon zag, Peke! We besloten samen verder te gaan tot Jumla. Super gezellig, en toch ook wel veiliger voor mij! Na drie uur rijden stonden we vier uur stil voor een waterval omdat er een vrachtwagen in de waterval stond en zijn rem kapot was. Daar gezellig gekletst met mensen waardoor de tijd vrij snel ging. Na die vier uur konden we weer rijden, maar ja na een uur stonden we weer stil. Toen werd ons verteld dat we niet verder konden dan dit omdat er een bus vast zat, en die bus zou niet snel loskomen. Toen zijn Peke en ik gaan rennen met onze tassen naar de bussen aan de andere kant van de waterval en zijn we met een van die bussen door gegaan. Ben blij dat Peke bij me was, want die nacht heb ik heerlijk en zorgeloos geslapen!
De dag daarna zouden we dan eindelijk in Jumla aan komen. Een maal in Jumla, gingen Peke en ik opzoek naar een restaurantje om te ontbijten. Ineens hoorde we iemand heel hard onze namen roepen. TIM! Hij ging nu al lopen naar Rara lake, en wilde liever niet op ons wachten. Dus hij vertrok als en Peke en ik zouden later hem volgen en misschien hem weer tegenkomen. Maar net toen Tim weg was, zei Peke dat hij waarschijnlijk toch niet vandaag al wilde beginnen met wandelen. Dus moest ik alleen. Van Jumla naar Rara lake is het twee volle dagen wandelen. Ik de bergen van het westen zijn er heel veel landslides waardoor de wegen minder goed begaanbaar zijn. Hierdoor moet je dus naar Rara lake lopen, normaliter kan je een heel deel met de bus. Helaas pindakaas. Maar na mijn ontbijtje en na het pakken van alleen mijn kleine dayback, gelukkig nam ik niet mijn backpack mee, vertrok ik. Het eerste gedeelte was heel leuk en makkelijk, er waren heel veel mensen en iedereen kon je de weg vertellen. Maar nadat je uit Jumla gaat kom je in de natuur. Hier zijn veel minder mensen. Het begin was gelukkig nog te doen. Dus ik liep en liep, en na anderhalf uur zag ik ineens een hele lange blonde jongen op me af komen. Tim! Haha, serieus we komen elkaar overal tegen. Hij was verkeerd gelopen, gelukkig want daardoor hebben we deze trekking samen kunnen doen. Na negen uur lopen kwamen we aan in een dorpje waar we de naam niet van weten, maar we noemen het altijd Bhulbhule. Een klein dorpje met 5 huisjes. Toevalig was er een groep van 48 scholieren die op een uitje waren geweest naar Rara lake. Hun engels leraar, Harry, was ook mee en hij heeft ons heel goed geholpen met van alles. Hele aardige vent! We sliepen in een mini kamer met twee bedden zonder matras maar wel met een mini dun dekentje onder je, dus dat het iets minder lijkt alsof je op een enorm harde houten plank ligt haha. Ik vind het heel mooi om te merken dat we zo gelukkig kunnen zijn met een kamer waar je dus op een houten plank moet liggen, met enorm zware dekens, geen licht, geen elektriciteit, geen wifi en bereik, geen slot op de deur, geen verwarming in een ijskoude kamer en geen douche. Kunnen we toch echt wat van leren in Nederland!
Midden in de nacht hoorde ik allemaal rare geluiden, knisperend plastic enzo. Dus ik dacht dat Tim van alles aan het doen was met zijn spullen. 'Tim, wat doe je!' schreeuwde ik. 'Niks' zei Tim. Bleken we heel veel ratten overal te hebben. Heerlijk idee!!
Die dag daarna zouden we aan komen bij Rara lake. Vroeg vertrokken zodat we er hopelijk ook niet te laat zouden zijn. Maar het bleek verder dan gedacht, ondanks dat we een stukje mee hebben kunnen liften met een tractor. Owja, dit is ook leuk om te vertellen. Je hebt hier dus overal heel veel landslides. Ook op de wegen waar je loopt. En dan lijkt het soms alsof er een goed paadje gemaakt is over de landslide heen. Maar soms zak je als verrassing tot verder dan je enkels in modder dat voelt als drijfzand... Heel je broek, schoenen en sokken vies en nat.
Na elf, ja ELF, uur lopen zagen we eindelijk de lake. ow mijn god, wat waren we gelukkig. Het naarste was dat we vanaf toen nog anderhalf uur hebben moeten lopen.. Heel erg pijn overal in mijn lichaam. En daar waren we dan, in het dorp. Maar huh er was geen dorp, alleen twee hostels. Zo anders dan we ons hadden voorgesteld. We hadden ook helemaal niet bedacht dat er natuurlijk geen dorp is in een national park... Dus er was zeg maar niets te doen daar. Behalve veel lezen, muziek luisteren, teksten schrijven, slapen, eten, en genieten van de lake en de stilte. anderhalve dag gechilld. Toen besloten Tim en ik om te gaan naar Gamgadhi, Talcha airport en hopen dat het niet te duur zou zijn om naar Nepalganj te vliegen. Het zou ongeveer anderhalf uur lopen zijn naar de airport. Maar omdat Tim en ik vaker gemerkt hebben dat we niet het meeste geluk hebben tijdens trekking. Hebben wij er vijf uur over gedaan omdat we helemaal verkeerd gelopen waren. Werd het nog een hele zware dag.. Misschien kwam het wel omdat ik een handdoek 'geleend' had van het hostel bij Rara lake omdat ik er geen bij me had, bad karma...
Dus na vijf uur lopen komen we doodmoe, alles op en kapot, aan bij Talcha airport. Een airport van niks. Letterlijk alleen een landingsbaan, waar je ook gewoon op kan lopen, wel gaaf! Gelukkig was er wel een dorpje. We kozen een hostel en vroegen naar de prijzen voor het vliegen naar Nepalganj. 150 euro! Ik kon wel janken. Serieus als er niet 10 mensen me aan het aanstaren waren had ik sowieso gehuild.. Ik kan dat niet betalen, vooral niet omdat ik dan van Nepalganj ook weer naar Jumla moet vliegen om mijn tas op te halen.. Het hostel waar we die nacht zouden slapen wat en vrij grimmig hostel. Lage plafonds, donkere gangen, stijle trappen, kranten artikelen aan de muren, lage deuren en een heel eng meisje die er werkt, die heel eng naar ons staarde. Maarja we zijn vooral in onze kamer gebleven. Hadden nergens echt zin in, want dit alles zou betekenen dat we nog twee volle dagen terug moesten lopen naar Jumla..
Wel een leuk ding van die dag was dat de mensen dus heel slecht engels spraken daar waardoor je als je wilde weten waar het vliegveld was, je een vliegtuig na moest doen. Haha, sta je daar in de bergen elke vijf minuten een vliegtuig na te doen!

De ochtend daarna hadden we een omelette en black tea besteld voor half acht. Uiteindelijk kregen we de thee rond tien over acht, hele vieze bittere thee die we stiekem hebben weggegooid, en rond half negen één hardgekookt ei. Daar zouden we dus de halve dag op moeten gaan lopen, how? Maarja we vertrokken maar. Het zou weer een lange en zware dag worden.
Er zijn hier in de bergen heel veel arme mensen. Sommige lopen een kwartier met je mee terwijl ze vanalles vertellen in het nepalees, anderen laten hun veel te magere buik zien, en anderen schreeuwen om koekjes. Zo naar.
Op een gegeven moment kwamen we bij een plek die ons heel bekend voor kwam. Bleek het de plek te zijn waar we drie dagen geleden ook geluncht hadden. Daar hebben we nu gebruncht! Super lekkere fried rice met vegetables. Daarna werd het killing zwaar, veel omhoog lopen, geen einde, in de hitte... En eindelijk waren we op het punt waar we de vorige keer gedropt waren met de jeep. En ja hoor, weer op die plek was een jeep die we konden nemen naar het plekje waar we hem de vorige keer ook genomen hadden, zo toevallig en gezegend. Vandaag ook weer heel veel schoolkinderen gezien. Wat zijn die toch enorm schattig. Ze willen heel graag bij ons in de buurt zijn maar ze vinden ons toch ook wel eng. Er zat een meisje en een jongen tussen met een hele lichte huid, groene ogen en blonde haren, prachtig! En toen weer lopen. Naar beneden, naar boven, naar beneden, naar boven, allemaal paden die we niet kenden. Maar ineens liep ik de hoek om en zag ik Bhulbhule. Zo geweldig. We waren de gelukkigste mensen op aarde.
En de dag daarna gingen we weer. Lopen lopen lopen. De laatste dag lopen, de vijftiende dag van deze vakantie dat ik de hele dag zou gaan lopen... In onze herinnering zou het vandaag een dag worden waar we veel omhoog zouden moeten, dit was ook waar gelukkig. Doe zoveel minder pijn aan je knieën en aan alles in je benen, wel zwaarder maar minder pijn! Op een gegeven moment had ik het idee dat ik er bijna was dus ging ik heel snel lopen, heel zwaar want het was omhoog maar ik moet en zou weten of ik er ook daadwerkelijk bijna was. En ja, daar zag ik Jumla. Wauw wat voelde ik veel geluk! Toen hebben we nog drie uur naar beneden moeten lopen. In deze vijf dagen hebben we 42 uur gelopen. Echt niet oke, als je in gedachten had dat je twee dagen van ongeveer acht uur zou moeten lopen. Maarja we did it!
En toen waren we in het hostel in Jumla. Ik zat te chillen op mijn kamer komt er een vent met zijn hoofd om de deur en zegt: 'hey you must be Emma'. Dus ik schrok en dacht hoe kan hij dat nou weer weten.. Bleek Peke over mij verteld te hebben en wilde deze vent met me chillen. Dus tijdje met hem gepraat, totdat hij me bijna ging dwingen, forceren, om te gaan roken. Toen ben ik heel kwaad geworden en heb hem weggestuurd en hem verteld dat je zo niet met mensen, vrouwen om kan gaan en dat hij moest oprotten. Daar schrok hij wel van, zei sorry en ging weg. Zo ook weer opgelost.
De dag daarna ging Tim en ik weer op weg terug naar Kathmandu, het zou een busreis worden van twee à drie dagen. Maar ook deze ochtend bleek dat het gewoon kan dat een buschauffeur besluit niet te komen. Dus kregen we het geld van het ticket terug en gingen we met een andere bus. Primam als we uiteindelijk maar in Kathmandu zouden komen! Na drie dagen in de bus, weinig slaap, kramp in mijn benen, 1000 samosa's, te veel koekjes, te veel dezelfde muziek, veel starende mensen, en gezelligheid met Tim, waren we in Kathmandu. We namen de taxi naar Alobar 1000 en daar waren we weer, tussen alle witte toeristen, overwhelming, niet leuk.
Ik stuurde een berichtje naar een vriendinnetje van mij uit Australie, Sandi, die ik drie jaar geleden ontmoet had in Nepal om te vragen waar ze was. Ze bleek in Kathmandu te zijn en ze kwam meteen naar me toe om te chillen. Heel veel gekletst en de dag daarna ook nog samen ontbeten en gewandeld, echt fijn, my mommy! Daarna super veel geshopt, voor cadeautjes en voor nieuwe soort van inrichting in mijn kamer. Echt heel veel gekocht voor maar 50 euro, hoe dat toch allemaal mogelijk is haha! Na het shoppen liep ik naar mijn welverdiende massage toe ik de keihard stromende niet normale regen. Bleek je door enorme plassen te moeten lopen om daar te komen. Echt plassen waardoor je letterlijk tot je knieën in het water staat, wel grappig om meegemaakt te hebben!

Morgen ga ik weer op pad want ik wil eigenlijk zo snel mogelijk weer weg hier uit Katmandu. Ik ga eerst naar Dumre, dan Bandipur en daarna naar Gorkha om de 24e weer terug te zijn in Kathmandu. Maar een blog daarover volgt later!

Doei lieve mensen, hopelijk maken jullie ook fantastische dingen mee, en zijn jullie net zo gelukkig als ik!

Dikke kus Emma.