Travelling to Chitwan, Pokhara and Trekking!

Namaste lieve vrienden,

Week drie van mijn reis zit er al weer op dus ik zal nu gaan terug blikken op de afgelopen twee weken. Het is een lange blog, dus wees gewaarschuwd!
Ik schrijf deze blog nu voor de tweede keer, omdat het in Nepal zomaar mogelijk is dat alles ineen keer uitvalt en alles dan dus ook weg is..

Vanuit het drukke, mooie maar hectische Kathmandu zouden Tim, Emma en ik naar het rustige en vredige Chitwan gaan. Dario ging niet mee dus we zouden elkaar een tijdje moeten gaan missen. Wat we waarschijnlijk wel aan zouden kunnen. Dit zouden we doen met een bus die er ongeveer vijf uur over zou doen. Maar zoals jullie misschien wel begrijpen betekend vijf uur niet vijf uur, maar zeven of negen uur. Zo ook deze keer, acht uur heeft de bus er over gedaan. Prima te doen, als je kan slapen in een bus die over een super hobbelige weg gaat zoals ik kan. En na die acht uur waren we er. We gingen naar een super fijne plek toe, genaamd Evergreen ecolodge. Een soort hutjes van stro in een rustige afgelegen plek. Hier hebben we onze safari voor de dag daarna geboekt bij een man die fel tegen de olifanten safari is. Goed zo want ik ben daar ook tegen! Daarom hebben we voor een kano en loop safari gekozen. We wilde alle drie heel graag de safari doen omdat we graag neushoorns wilde zien. Gingen we savonds uiteten, zagen we een neushoorn.. Zo onwerkelijk!

De dag erna was het zover. Na een vroeg ontbijt liepen we naar onze kano. Twee uur in de kano in de super hitte wilde dieren zoeken. Vanuit de kano zagen we al twee soorten krokodillen, vele neushoorns en een enorme dode slang zonder hoofd! Op het einde van de kano tocht sukkelde ik telkens een beetje in slaap omdat het zo lekker warm was, het zo stil is en je zo schommeld in zo’n bootje. Gelukkig ben ik niet helemaal in slaap gevallen en uit de kano gevallen in de bek van een krokodil!
Na de twee uur in de kano was het tijd om acht uur door de jungle te lopen. We kregen uitleg over wat je moet doen als je oog in oog staat met een tijger, een beer of een neushoorn omdat dat dus mogelijk zou kunnen zijn.. Toen gingen we lopen. Snikheet, ook als je niks deed zweette je je kapot. Maar dit was het allemaal duizend procent waard. Het was zo prachtig. We zagen nog meer neushoorns, wilde apen en twee soorten herten. Tijdens een van de pauzes hoog boven in een toren was het zo warm dat wanneer je een vinger bewoog je letterlijk de zweetdruppels voelde stromen. Het was als magie toen de wind ging waaien en iedereen hier zo gelukkig van werd. We hebben zelfs foto’s gemaakt van elkaar blije gezichten, om het moment dat je gelukkig werd van wind nooit meer te kunnen vergeten!

De dag erna was het tijd om weer vroeg te vertrekken naar het mooie Pokhara. De plek die ik het meeste gemist heb van heel Nepal. En zoals ik in mijn dagboek schreef: “De meest fantastische plek ter wereld”. We gingen naar heel heel lief hostel, genaamd Little Buddha met een klein jongetje met de naam Buddha, waarnaar het hostel dan ook genoemd is. Hele fijne plek, als thuis. Iedeeren wilde nog even rusten maar ik kon niet wachten om naar de Lake side te gaan om de winkels, de restaurantjes en natuurlijk het meer weer te kunnen zien! Een half uur heb ik aan het meer gezeten en stiekempjes gehuild omdat ik het zo gemist had. Daarna liep ik door de straat van Lake side en zag ik twee tibetaanse vrouwen. Met hen heb ik een uur gepraat over hun leven en mijn leven. Zo fijn om te merken dat de mensen in Nepal vaak zo eerlijk zijn over zichzelf en je zo ontzettend respecteren. Daar kunnen we in Europa nog zoveel van leren!
De dag daarna gingen we met zijn alle ons permit voor de trekking regelen. Maar natuurlijk was ik als enige mijn paspoort vergeten dus moest ik terug naar het hostel terwijl de rest hun permit al gingen regelen. Op de weg terug naar de rest zei een meisje die naast me liep ‘Hi’ tegen mijn. Toen ben ik met haar, Rasna 13 jaar oud, vier uur door Pokhara gaan lopen, hebben we gekletst over van alles, hebben we elkaars haren gevlochten, is ze mee geweest naar de winkels om spullen voor de trekking te kopen en is ze mee gegaan om mijn permit te regelen. We hebben afgesproken dat wanneer ik weer terug zou komen in Pokhara, na de trekking, ik haar zou bellen en dat we samen naar Sarangkot, een plek met mooi uitzicht in Pokhara, zouden gaan.

De dag daarna begon de trekking, de Annapurna Circuit. Poging twee. Drie jaar geleden heb ik de trekking ook gedaan maar heb ik hem al snel moeten afbreken doordat ik parasieten had.. Dus dit was mijn tweede kans.

Dag 1: Pokhara (827m) – Chyamche (1430m)
We stonden vroeg op om nog snel te douchen en te ontbijten waarna we liepen naar het busstation om de bus te nemen naar Besishahar. Vanuit Besishahar namen we de jeep naar Syange. Vanuit daar zijn we gaan lopen. We hadden een heel leuk groepje: Tim, Dario, Antoine, Lisa, haar vriend, Brian, Charlie en ik. Het is zo fijn en heerlijk om weer in de bergen te zijn, voelt zo vertrouwd. Al die mooie uitzichten en de rust en het nadenken. Heerlijk. Eenmaal aangekomen in Chyamche heb ik iets ervaren wat ik nooit ervaren heb in mijn leven. Een bloedzuiger op mijn hand! Weet ik ook meteen weer dat het niet eng is en geen pijn doet! Wat wel eng is, is dat ze niet dood kunnen.. Alleen als je zout op ze gooit of ze verbrand..

Dag 2: Chyamche (1430m) – Danaque (2285m)
Vanmorgen tijdens het ontbijt kondigde Antoine aan dat hij er mee zou gaan stoppen en terug naar beneden zou gaan. Hij heeft veel te erge hoogtevrees en vond de paden van de eerste dag al eng, dan kan je de paden van iets naar boven niet aan! Dus goede keuze van hem denk ik! Na ongeveer tien minuten lopen zagen we een enorme waterval waar je door heen moest. Waardoor dus letterlijk alles nat zou worden, inclusief je schoenen en sokken.. Maarja wat moet dat moet, dus iedereen ging er door heen. Een uur lopen daarna zagen we Brian en Charlie ineens terug komen. Bleek de brug aan die kant kapot te zijn gegaan door de heftige regenval en moesten we helemaal terug naar het begin, dus ook weer door de waterval.. Die dag heb ik echt heel veel bloedzuigers op mijn schoenen en broek gehad, zo veel dat het op een gegeven moment niet meer zo spannend is haha. Maar ze hebben me niet kunnen bijten gelukkig!
Op een gegeven moment besloot Dario in een dorpje achter te blijven met Lisa en haar vriend omdat ze zich niet lekker voelde. Tim en ik gingen door samen met Brian en Charlie (de argentijnen die veel sneller liepen). We liepen langs enorme velden met weed planten en zagen we nog een slang, maar wel ook dood haha.. Het einde van deze dag was zo zwaar. Tim en ik hadden niet geluncht. Dus het was heel heftig en onze energie was op, maar we moesten nog anderhalf uur. Toen ik me ineens bedacht dat ik nog een boiled egg in mijn tas had zitten!! Dit was weer zo’n enorm gelukkig moment. We hebben dat ei samen opgegeten en super intens genoten. Intens genieten van een ei dat tien uur oud is, en koud en oud, dan moet je wel echt heel veel honger hebben!

Dag 3: Danaque (2285m) – Dukhure Pokhari (3145m)
Deze dag bestelde we veel te veel eten voor het ontbijt. Zo erg vind ik dit nog steeds, maar Tim en ik hebben allebei een omelette in de bosjes gegooid omdat we het allemaal niet op konden.. Sorry kippen en lieve mensen van het hostel! We begonnen met lopen en er kwam een lieve kleine labrador met ons mee lopen en volgde ons waar we ook maar gingen tot een bepaald moment. We kwamen in het dorpje aan waar we wilde overnachten, maar we hadden nog veel te veel energie over. Dus besloten we door te lopen naar het volgende dorp. Bleek daar geen hostel te zijn, en moesten we nog twee uur lopen tot het volgende dorp. We waren weer helemaal kapot en ook mijn geblesseerde enkel, door snowboarden van twee jaar geleden, ging weer pijn doen.. Maar wel super toen we aankwamen en het gehaald hadden!

Dag 4: Dukhur Pokhari (3145m) – Manang (3540m)
Deze dag staat uitgebreid beschreven in mijn dagboek dat het ontbijt niet lekker was haha. Koude havermout pap met vieze appel. Maarja energie hadden we deze dag echt nodig dus alles opgegeten. We kwamen aan in een dorpje aan, genaamd Pisang. Wij, Tim en ik, gingen naar rechts en de Argentijnen naar links. Bleek rechts de zware route te zijn naar upper Pisang en naar een tempel die ook nog een dicht was. Ik was bijna flauwgevallen van het 400 meter stijgen in een uur. Echt heftig. Daarna konden we gelukkig weer naar beneden lopen en ergens even snel iets eten. Op een gegeven moment moesten we weer kiezen of we naar rechts of rechtdoor wilde gaan. Wij kozen voor rechts. Na een uur stijgen kwamen we gelukkig drie vrouwen tegen. Ze vertelde ons dat we verkeerd waren en dat we rechtdoor hadden moeten gaan. Wat een pech dag, veel meer gelopen dan moest. Maar het voelde wel heel voldaan toen we eindelijk in Manang aankwamen waar de Argentijnen al vier uur op ons aan het wachten waren! Owja, we hadden wel wilde apen en wilde steenbokken gezien!

Dag 5: Manang (3540m)
Vandaag hadden we een rustdag in Manag, om te acclimatiseren. Heel fijn, geen wekker, niks moet. Heb ook bijna niks gedaan. Lekker gelezen en even naar het meer gelopen en daar een uurtje gezeten. Heel fijn even zo’n relax dag tussendoor!

Dag 6: Manang (3540m) – Tilicho Base camp (4150m)
Ik zag een beetje op tegen deze dag. Maar van Lineke en haar mama heb ik geleerd om vertrouwen te hebben, en dat je dan veel meer kan. Dus ik heb vertrouwen gehad in mezelf en in alles om me heen deze dag. Deze dag zouten we ongeveer 600 meter stijgen. Erg veel voor deze hoogte. De dag ging verbazingwekkend goed. Het was wel heel zwaar, maar ik kon het aan. We liepen met zijn vieren wat ook heel prettig was. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een bord met landslides erop. Dat zou spannend worden. Paden met stijle afgronden en paden van ongeveer twintig centimeter breed. Heel spannend. Zeker als je daarvoor een aantal vermissings posters hebt zien hangen over dat gebied... Maar ja men heeft wat over voor het de tocht naar het hoogste meer van de wereld! Een dag met prachtige uitzichten over bergtoppen. We kwamen aan bij het hostel en ik voelde me goed, ik had een beetje hoofdpijn maar echt lichtelijk. Ik dacht dat het misschien zou helpen als ik even ging slapen. Toen ik wakker werd had ik zo veel hoofdpijn, zo’n pijn heb ik nooit gehad. Mijn handen , voeten en gezicht waren opgezwollen en ik had hele slechte balans. Ik kon alleen nog maar huilen omdat ik wist dat ik naar beneden zou moeten gaan. Ik nam afscheid van Tim en de twee Argentijnen en ging naar beneden op een paard, Rembo 21 jaar. Over de enge wegen door de bergen terwijl ik ook nog een bang ben voor paarden maarja. Ik kwam aan bij een hostel, Blue sheep, wat twintig meter lager lag, dus nog steeds niet goed was, maar meer beneden was alles dicht.. De toeristen in het hostel hebben erg goed voor me gezorgt. Ze gaven me eten, pillen en hebben me om de twee uur wakker gemaakt om testen te doen en te kijken hoe het ging.

Dag 7: Blue sheep (4130m) – Manang (3540m)
Ik werd wakker en voelde me een beetje beter, door de pillen ook zei een man. En ik moest echt nu naar beneden. Dus ik vertrok met een man, Bamba, die mijn tas droeg naar beneden, terug naar Manang. Vier uur later was ik in Manang nadat ik nog met Bamba de erwten uit de bonen uit een tuin heb gegeten, heel lekker. Die avond heb ik een film gekeken en ben ik naar de dokter gegaan. De dokter zei dat het er nu wel veel beter uitzag maar ik echt naar beneden moest gaan.. Zo jammer allemaal.
Dag 8: Manang (3540m) – Timang (2630m)
Vandaag zou ik beginnen met mijn tocht naar Dario toe die nog in Tal zat en ziek was. Mijn plan was om vier of acht uur te lopen. Uiteindelijk heb ik tien uur gelopen omdat ik sneller bij Dario wilde zijn. Ik voelde me rot omdat ik het niet gehaald had en ik wist dat hij zich daar zo ziek alleen ook rot zou voelen dus wilde ik samen met hem zijn! Mijn enkel heeft heel veel pijn gedaan die dag door het vele lopen maar ik wilde door. Op een gegeven moment kwamen we twee monikken naast me lopen. Op het begin deed ik aardig en praatte ik terug. Maar na en uur had ik er geen zin meer in, de ene man schreeuwde heel hard en ze konden beide vrijwel geen engels. Ik vond het ook gewoon fijn om alleen te lopen en lekker na te kunnen denken! Na tien uur lopen was ik er en kreeg een emmer met warm water zodat ik warm kon douchen! Zo fijn.

Dag 9: Timang (2630m) – Chyamche (1430m)
Vanochtend weer vroeg opgestaan zodat ik snel bij Dario kon zijn! Heel veel pijn aan mijn benen en enkel, maar verstand op nul en gaan! Deze dag heeft weer de zwarte labrador met me meegelopen, zo fijn. Ik had wel even behoefte aan wat gezelschap, heb ook met de hond gepraat haha en hem een naam gegeven, syenge. En ja ik was in Tal! En ja daar was Dario!! Zo fijn. Samen geluncht en toen doorgelopen verder naar beneden. Het ging wel wat beter met hem gelukkig! Lekker geslapen en gechilld in chyamche en veel grappen gemaakt en spelletjes gedaan!

Dag 10: Chyamche (1430m) – Pokhara (827m)
Vanochtend ontbeten om half zeven met een muesli met melk. Daarna drie uur gelopen naar Syenge (zo heet mijn hond ook zie ik nu, haha) en daarna twee uur gewacht op een jeep van vier uur naar Besishahar. In Besishahar moesten we meteen snel in een bus naar Dumre voor anderhalf uur en hetzelfde in Dumre, weer snel in de bus naar Pokhara voor drie en een half uur. En dit alles alleen maar op dat ene mini ontbijtje omdat er geen tijd was om eten te kopen.. Zo veel honger toen we aankwamen in Pokhara. We kwamen aan in het hostel en de mensen daar herkenden ons nog en waren zo lief. Het voelde echt heel erg als thuiskomen! We bestelden eten en gingen douchen. Zo heerlijk om weer terug te zijn. Ik mis de bergen wel nu al!
De dag dat ik tien uur in mijn eentje gelopen heb, was ik veel verdrietig omdat ik het gevoel had dat ik gefaald had. Maar daar heb ik tien uur over na kunnen denken. Ik denk nu dat je juist faalt wanneer je niet naar je lichaam luistert. En dat het erg sterk is als je op zo’n punt, op iets wat zo belangrijk voor je is, toch kan besluiten dat terug gaan beter voor je is. Dus het is geen falen wat ik gedaan heb. Maar of ik het nu nog een keer ga proberen, drie maal is scheepsrecht.., ik weet het niet. Heb zo’n vermoeden van niet, deze circuit is misschien gewoon niet voor mijn gemaakt, en dat is oke!

Doei lieve mensen.
Ik hoop dat jullie ook dit keer kunnen genieten van mijn blog, ook al is is hij erg lang dit keer<3

Big kiss Emma