The adventure starts

Namaste,

Het was 3 juli. We, Dario en ik, vertrokken voor het avontuur in Nepal. Maar het avontuur begon al in Amsterdam zelf. Aangekomen op Amsterdam Rai om de trein naar Schiphol te nemen komt Dario erachter dat hij iets vergeten is wat toch best belangrijk is. Dus Marthe (de liefste zus ooit) komt keihard aangesneld om het te komen brengen. Daarna zitten we nog in de stress of Dario het vliegtuig wel in mag omdat ik zijn naam verkeerd had gespeld dan hoe het eigenlijk moet als je een ö in de naam hebt.. Maar gelukkig heeft echt niemand daar naar gekeken en hebben we ons alleen druk gemaakt om niets.
Rode wijn, vegan food, films zo veel je wilt, nog meer rode wijn, en gamen. Dat was ongeveer onze vliegreis. Al werd ik het laatste uur van de tweede vlucht onwel en werd ik verzorgt door de stewardessen.
En dan ben je er. Op de plek die voelt als thuiskomen. Op de plek waar niets moet maar alles mag. Op de plek waar iedereen elkaar accepteerd. Op de plek waar niets doen ook iets doen is. Het geluk stroomde door me heen. Zelfs het aangevallen worden door 1000 mannen (het waren er niet echt 1000 sorry, mag van Dario niet meer zoveel overdrijven, doe ik namelijk heel veel want houd ervan) die naar je schreeuwen “taxi, taxi, really cheap, where do you want to go?” “Madame please real cheap, how much? Really cheap, taxi, taxi.” Had ik gemist en werd ik echt gelukkig van.
Om, een vriend van me van 3 jaar geleden kwam ons ophalen. En we reden met hem en de chauffeur naar het hostel. Alobar 1000 de plek waar alle bovenstaande dingen beschreven staan ook zeer van toepassing zijn.
24 uur geen slaap. “Maar nee mevrouw je kan nog niet inchecken pas over anderhalf uur. De bedden zijn nog niet schoon.”. Dus gingen we maar naar boven om te zitten. De persoon die we als eerste zien is een heel bijzonder meisje, Kamila. Zweverig, lief, gevoelig en spiritueel meisje. Het was een heel fijn persoon om veel bij in de buurt te zijn. Jammer genoeg vertrok ze al na twee dagen. Op de dag dat ze zou vertrekken hadden Dario en ik bedacht dat het een goed idee zou zijn om samen met haar om 07:15 uur lassi te gaan drinken. Dit is een soort yogurt drink alleen veel lekkerder (sorry ik eet niet helemaal vegan, hou wel nog van alle dieren!). Maar omdat hier alles op zijn tijd komt en je eigenlijk beter geen verplichtingen kan hebben omdat je het of vergeet, je op dat moment op de grond wil blijven liggen of je je wekker niet zet dus niet wakker wordt is het niet gelukt om die afspraak na te komen. Waar we ons natuurlijk nog steeds schuldig over voelen... Zeker omdat de dag daarna precies hetzelfde gebeurde met een afspraak met Om. Dit was het moment dat we besloten geen afspraken meer te gaan maken in de ochtenden.
Dag 3 zijn we naar de Swayambhu, oftewel de monkey temple geweest samen met Om. Een prachtige tempel hoog op een heuvel waar je naar toe moet via veel trappen. Helemaal bezweet, uitgeput en met een rood hoofd kom je boven aan. Maar het is het allemaal waar. Het is prachtig om Kathmandu van boven te zien, de schoonheid van de tempel te zien en te zien hoe die apen zich zo ontzettend thuis kunnen voelen op zo’n mooie plek.
Zoals ik eerder benoemde is Nepal en ook Alobar 1000 een plek waar niks moet maar alles mag en waar niets doen ook iets doen is. Dat is waarom we de twee dagen daarna helemaal niets hebben gedaan. Alleen gezeten op de rooftop, gekletst met iedereen, chai tea gedronken, gelegen en geslapen. Gelukkig kwamen Emma, een meisje uit België, en Tim, een jongen uit Nederland, de avond van de 5e dag aan. Ze motiveerde me om weer eens iets te gaan doen en niet te blijven hangen in het ontspannen leven en het leven van niets doen omdat niets moet.
Dus de dag daarna stond er veel op de planning. Dario ging niet mee want die was ziek. We zijn eerst gaan onbijten in het hostel waarna we zijn gaan wandelen door Thamel, het toeristen gedeelte van Kathmandu, en zijn geweest naar Dubar square. Een mooi plein met allerlei tempels. Er heerst er een hele vredige vibe. Een erg fijne plek om te zijn. Daarna zijn we met de taxi naar Pashupatinath geweest. Dit is een plek waar ze lijken verbranden om ze zo heilig te maken en klaar te maken voor reïncarnatie. We zijn via de achterkant naar binnen gegaan zodat we geen entree hoefden te betalen. Een jongen kwam naar ons toe om te vragen hoeveel wij betaald hadden, waarna hij vertelde dat zijn allemaal 5000 rupee betaald hadden (40 euro). Echt zo gemeen, maar ook een beetje stom van hen dat ze dat gingen betalen...
Het verbranden van de lijken is erg indrukwekkend. Er zit een heel ritueel omheen gebouwd en aan het einde wordt de persoon ingestopt met hout en stro en steken ze alles aan. Het enge vind ik dat als je daar bent, je delen as van een dood persoon inademt. Okay maar daar wil ik niet te veel over nadenken.
Daarna kwamen we bij een plek die me echt in een keer aan het hart greep (sorry als dit geen uitdrukking is). Het was een soort park met heel groen gras, veel mensen die leven in het moment, verliefde stelletjes, koeien, honden en apen overal. En dan is er ook nog prachtig uitzicht over Kathmandu. Ik kreeg kriebels in mijn buik en begon te giechelen. Blijkbaar bestaat het echt, verliefd worden op een plek.
Daarna hebben we de taxi genomen naar Patan om nog meer tempels te zien! Tim ging in een winkeltje een masker kopen bij het liefste mevrouwtje ooit. Ik wilde ook iets kopen maar vond het na het afdingen toch nog te duur. We gingen weg en ik miste de mevrouw een beetje. Ze had iets heel intrigerends. Ik denk dat ik die dag wat emotioneel was. Verliefd worden op een plek en iemand missen waar ik amper mee gepraat heb. Maar het was een fantastische dag!
De dag daarna. Weer een volle dag! Eerst gingen we met de bus naar Bhaktapur. Een stadje een uur van Kathmandu af. In de bus zat een meisje die net gestart was met haar studie en ons graag wilde rondleiden door Bhaktapur. Zo zijn heel veel nepaleese mensen, ze hebben veel voor je over. Daarna gingen we naar Boudhanath met de biggest stupa van Azië. Heel mooi maar ik werd verdrietig door het zien van zoveel schade, door de aardbeving, aan zo iets moois. Toen als laatste zijn we nog naar de ‘garden of dreams’ geweest. Klinkt fantastisch he. Als een sprookje. Maar het viel tegen haha. Wel fijn dat ik geweest ben en dat ik nu weet dat ik dit niet gemist heb in mijn leven.
En van de aardbevingen is veel minder zichtbaar dan ik dacht. Er zijn wel veel tempels in de stijgers en huizen met scheuren. Veel mensen die moesten verhuizen en tentenkampen. Er is al veel gedaan, in Kathmandu dan, om alle schade te herstellen en om het er weer als het oude uit te laten zien.

Ik heb ondertussen al weer zo veel meer meegemaakt. Maar daar moeten jullie nog even op wachten.

Dikke kus